2011-06-17

Dziś o godz. 10 wyjechałam ze szpitala na Klinicznej. Tym razem pożegnałam się z nim już chyba na dobre. Wraz z rodzicami jesteśmy wdzięczni całym sercem za czas tu spędzony, za opiekę nade mną, za ratowanie mojego życia i zdrowia. Pożegnania są smutne. Przywiązaliśmy się do tego miejsca bardzo mocno… Ten szpital był dla mnie pierwszym domem… Spędziłam tu w sumie 115 dni mojego życia…

Pierwszy dzień w nowym szpitalu to dużo przeżyć: długie przyjęcie związane z podłączeniem do respiratora i mnóstwo badań. Leżę na oddziale intensywnej terapii dziecięcej. Jest tu ze mną jeszcze dwoje dzieci, chłopiec i dziewczynka, mają po 5 lat. Po godzinie 12 rodzice mogli już przy mnie być. Niestety lekarze powiedzieli, że moje płuca są fatalne. Nie dają mi dużych szans na ich wyleczenie i przeżycie. Nic nowego… Od 4,5 miesiąca wszyscy mówią, że nie mam prawa żyć, a ja bardzo chcę żyć i być zdrowa i tak łatwo się nie poddam… Rodzice zostawili mnie jak spałam. Zobaczymy co przyniosą nowe dni. Może uratować mnie tylko cud…