2011-12-28

Kochani! Długo się nie odzywaliśmy, ale dużo się działo. W środę byłam po raz pierwszy w ośrodku dla dzieci niedowidzących i niewidomych w Sobieszowie. Spędziłam tam ponad 3 godziny, tak, że wszyscy byli zaskoczeni, że tak długo wytrzymałam. Na początku – czekając na terapeutów – posiedzieliśmy długo z panią psycholog, która bardzo mnie polubiła. Byłam rehabilitowana przez trzy osoby: terapeutę wzroku, rehabilitanta ruchowego i tyflopedagoga. Pierwsze zajęcia odbywały się w ciemnym pokoju. Pani poruszała przed moimi oczyma świecącymi przedmiotami, a ja wodziła za nimi wzrokiem! Potem były ćwiczenia ruchowe, a na koniec zajęcia z panią tyflopedagogiem. Ku radości moich rodziców wodziłam wzrokiem również za różową zabawką ze srebrnymi dzwoneczkami w normalnie nasłonecznionym pokoju! To dla nas wiele znaczy. Pani z ośrodka tłumaczyła, że rzeczywiście oczy mogą – z medycznego punktu widzenia – wyglądać bardzo źle, ale my, dzieci niedowidzące, potrafimy sobie nimi świetnie radzić.

Całe święta spędziliśmy u jednych i drugich dziadków. Wciąż jesteśmy w Dzierzgoniu. W czasie świąt stała się rzecz niezwykła. W wigilię, około południa, mama przez przypadek wyjęła mi sondę. Na początku rodzice chcieli mi ją od razu założyć bo była pora karmienia i płakałam już z głodu. Mama jednak spróbowała najpierw nakarmić mnie kubeczkiem. Zjadłam trochę i tak o trochu, co godzinę,  jadłam aż do wieczora. W ten sposób, od tamtej pory nie jem już przez sondę. Cały czas jem normalnie: łyżeczką, lub z kubeczka Medela. Z dnia na dzień coraz więcej zjadam na raz – dziś już po całym kubeczku, tj. ok. 35 ml. Jem co 1-1,5 godziny, więc rodzice muszą się trochę natrudzić ;).